Wizerunek dziecka. Dobro, które wymaga ochrony.
Rodzice, chcąc podzielić się ze światem osiągnięciami swojego dziecka, często publikują zdjęcia, filmy i komentarze na ten temat w sieci. Wyrażają też zgodę na rozpowszechnianie wizerunku szkołom, do których dziecko uczęszcza. Takie działania mogą mieć poważne konsekwencje.
Według raportu „Digital Poland 2024” z mediów społecznościowych korzysta już ok. 63 proc. globalnej populacji. W Polsce na początku 2024 r. było prawie 28 mln aktywnych użytkowników mediów społecznościowych. Placówki oświatowe, przedszkola, podstawówki i szkoły ponadpodstawowe – poza własnymi stronami internetowymi – zaczęły otwierać profile w mediach społecznościowych. Nauczyciele publikują tam zdjęcia ze szkolnych przedstawień, wigilii, dyskotek i konkursów. Chociaż materiały te sprawiają radość rodzicom, którzy mogą zobaczyć, jak ich dzieci spędzają czas w szkole, warto zastanowić się nad zasadnością takich publikacji i zadać sobie pytanie: czy rzeczywiście wszystkie powinny trafiać do sieci?
Z szacunkiem dla młodego wizerunku.
Wizerunek, jako dane osobowe, podlega prawnej ochronie. Wizerunek w sieci jest pojęciem szerszym i składają się na niego, nie tylko zdjęcia i filmy, ale również komentarze, polubienia, opinie oraz udostępnienia. To wszystko tworzy cyfrowy ślad, z którego można dowiedzieć się wiele o nas i naszym życiu. Czego konkretnie? Choćby: gdzie jeździmy na wakacje, do jakiej szkoły chodzi nasze dziecko, gdzie mieszka i jakie ma zainteresowania. Nierozważne publikowanie informacji w sieci wiąże się z wieloma konsekwencjami. Raz opublikowane zdjęcie może zostać w szybkim tempie powielone przez niezliczone grono osób. Według polskiego prawa, za wizerunek dziecka odpowiadają rodzice lub jego prawni opiekunowie. Dlatego fakt, że zarządzają nie swoim wizerunkiem, powinien być przesłanką do tego, by robili to w imieniu dzieci niezwykle rozważnie.
Duża radość – duża odpowiedzialność.
Rodzice, wrzucając do sieci niewinne zdjęcia czy śmieszne filmiki, kierują się emocjami i potrzebą chwili. Nie zastanawiają się nad potencjalnymi skutkami takiej otwartości. A te mogą być poważne: od naruszenia dóbr osobistych, cyberprzemocy, hejtu, przez kradzież tożsamości, przerobienie zdjęć przez sztuczną inteligencję, po bezprawne wykorzystanie zdjęć w celach przestępczych. To sprawia, że trudno kolejne kopie zdjęć namierzyć, a co za tym idzie – usunąć. Ponadto tracimy wszelką kontrolę nad treścią publikowaną w sieci. Zdjęcie może zostać pobrane, zmodyfikowane, a następnie wykorzystane w celach, na które nie mamy wpływu. Identyczne ryzyko wiąże się ze zdjęciami publikowanymi przez szkoły, placówki edukacyjne czy inne instytucje pracujące z młodymi. Warto zwrócić uwagę, że takie publikowanie pozbawia dziecko możliwości tworzenia własnego wizerunku w sieci, a każdy ma prawo do samodzielnego kreowania cyfrowej tożsamości. Wizerunek w szkole, na zajęciach, w basenie…
Nad zasadnością publikacji zdjęć warto się też zastanowić w szkołach, przedszkolach,
świetlicach czy innych placówkach, do których uczęszczają dzieci. Należy zwrócić uwagę na to, że zgody na wykorzystanie wizerunku są często ogólne i nie precyzują, jakie zdjęcia i z których wydarzeń zostaną opublikowane na stronach szkoły czy w jej social mediach. Ponadto zgoda dotyczy publikowania zdjęć tylko na stronach szkoły. Tymczasem bywa, że pojawiają się one na profilach instytucji czy firm (w tym komercyjnych), które odwiedziły szkołę, ale zgody na publikację zdjęć nie otrzymały. Szkoła, mając zgodę rodzica, może opublikować tylko wizerunek dziecka. Oznacza to, że zdjęcie nie powinno być podpisane. Placówka nie może też publikować zdjęć uczniów z dyplomem lub świadectwem, na których często, oprócz imienia i nazwiska, znajdują się też inne dane (np. nazwa szkoły, klasa).
Pamiętajmy, że wyrażenie zgody na wykorzystanie wizerunku nie jest obowiązkowe. Nie może być też warunkiem uczestnictwa dziecka w konkursie, zajęciach czy obozie. Instytucja musi zapewnić rodzicom lub opiekunom prawnym zarówno możliwość wyrażenia zgody, jak i odmowy na wykorzystanie wizerunku dziecka.

Jeśli uznasz, że chcesz zdjęcie opublikować, czy musi ono przedstawiać wizerunek dziecka umożliwiający jego rozpoznanie? Zawsze potrzebna jest rozmowa. Gdy pytamy dziecko o zdanie i włączamy je w proces podejmowania decyzji, wzmacniamy tym samym jego poczucie sprawczości. Pokazujemy, że jego zdanie jest bardzo ważne. Trzeba wytłumaczyć dziecku ryzyko związane z nierozważnym publikowaniem wizerunku, dostosowując informacje do jego wieku. Najlepiej skupić się na prawidłowych wzorcach udostępniania wizerunku w sieci. To lepsze niż straszenie. Warto też poruszyć kwestie robienia i publikowania zdjęć rówieśników. W przypadku starszych dzieci można wspólnie porozmawiać o ustawieniach prywatności w social mediach, sprawdzić krąg osób z dostępem do publikowanych treści. Dobrze jest razem zastanowić się nad tym, jakich zdjęć lepiej w ogóle nie publikować. Publikuj z szacunkiem.
Przed publikacją zdjęcia lub nagrania z wizerunkiem dziecka:

Zapytaj dziecko, czy się na to zgadza? To w końcu jego zdjęcie.

Zastanów się, czy naprawdę musisz zdjęcie dziecka opublikować? Jaki cel spełnia takie działanie?

Czy może jest inna forma, np. zamknięta rodzinna grupa, która umożliwi Ci podzielenie się zdjęciem, ale nie da dostępu do niego osobom niepowołanym?

Czy to zdjęcie może sprawić potencjalne problemy dziecku w przyszłości, np. podczas rekrutacji do pracy?

Czy zdjęcie nie przedstawia dziecka w ośmieszającej go sytuacji?
Czy chciałabyś/chciałbyś, aby Twoje tego typu zdjęcia trafiały do internetu?

Jeśli uznasz, że chcesz zdjęcie opublikować, czy musi ono przedstawiać wizerunek dziecka umożliwiający jego rozpoznanie?

W rozmowie warto zaznaczyć, że nie tylko materiały wizualne mogą zostać wykorzystane ze szkodą dla młodych osób. To samo dotyczy danych osobowych jak numer PESEL, miejsce zamieszkania, numer telefonu. Ponadto dzieci i młodzież powinni wiedzieć, jakie zagrożenia mogą ich spotkać w sieci, aby umieli zareagować, poinformować o tym dorosłych, poprosić o pomoc.
Dobro dziecka na pierwszym miejscu.
Nic nie zastąpi rozmowy i edukacji na tematy związane ze środowiskiem cyfrowym.
Nie zapominajmy, że stało się ono nieodłączną częścią życia. Skoro więc uczymy dzieci bezpiecznego przechodzenia przez ulicę i tego, by nie rozmawiały z nieznajomymi, uczmy także bezpieczeństwa online. Zadbajmy o to, by młodzi ludzie byli nie tylko bezpieczni, ale też świadomi i uważni – na siebie oraz innych. Każde działanie opiekunów powinno mieć na względzie dobro dziecka. Dziecko, w takim samym stopniu jak dorosły, ma prawo do prywatności i ochrony dóbr osobistych. Powinno też wiedzieć, że wizerunek jest jego własnością i ma prawo oraz obowiązek o niego dbać. Jeśli potrzebujesz wsparcia w kwestiach ochrony wizerunku w sieci lub szerzej – bezpieczeństwa w sieci, pamiętaj o bezpłatnym Telefonie Zaufania dla rodziców i nauczycieli prowadzonym przez Fundację Dajemy Dzieciom Siłę. Pod numerem 800 100 100 na pewno uzyskasz pomoc.

Kreatywność

Na rozwój dziecka bardzo duży wpływ ma rozbudzenie u niego kreatywności. Jest to cecha niezwykle potrzebna w dzisiejszych czasach. Jednak bogata wyobraźnia nie pojawia się z dnia na dzień, kreatywność u dzieci rozwija się latami, np. przez wprowadzanie ciekawych zabaw.

Obecnie coraz częściej mówi się o kompetencjach przyszłości, którymi są: krytyczne myślenie, komunikacja, kooperacja i właśnie kreatywność.

Wspomaganie rozwoju dziecka poprzez wykształcanie w nim kreatywności często kojarzy nam się głównie z wykonywaniem prac plastycznych. To jednak coś znacznie więcej. Kreatywność to cecha, która przydaje się w bardzo różnych okolicznościach, np. przy rozwiązywani zagadek logicznych czy pisaniu opowiadania.

Rozwijanie kreatywności powoduje, że dzieci stają się bardziej otwarte na świat, pewne siebie, łatwiej nawiązują relacje i komunikują się, potrafią współpracować w grupie. Rozwija się w nich również inteligencja emocjonalna. Kreatywne dzieci to te, które samodzielnie poszukują odpowiedzi na zadane pytania, a przede wszystkim nie boją się stawiać tych pytań. Lepiej radzą sobie z własnymi emocjami i rozumieją otaczającą ich rzeczywistość, są otwarte na podejmowanie wyzwań czy ponoszenie porażek

Kreatywność jest tematem naszych zajęć w ramach Szkoły Myślącej Pozytywnie. Jest ona nieodzowna zarówno w procesie nauki, jak i w codziennej pracy. To umiejętność, która pomaga nam skutecznie radzić sobie w sytuacjach trudnych i nieoczekiwanych, poszerzając nasze horyzonty myślowe i umożliwiając elastyczne podejście do rozmaitych wyzwań.

Powodów do rozwijania kreatywności jest więc wiele. Jak to robić?

Kreatywność u dzieci można rozwijać na różne sposoby. Wspomaganie rozwoju w tym zakresie może odbywać się na przykład poprzez wprowadzanie różnych zabaw, które będą pobudzać wyobraźnię. Z młodszymi dziećmi można zagrać w skojarzenia. Dobrym pomysłem może być także zabawa „Co by było, gdyby…”. Z kolei wśród nieco starszych dzieci można zagrać w zabawę, która polega na opowiadaniu historii i przerwaniu jej w najbardziej niespodziewanym momencie, dalej opowiada kolejna osoba.

Kreatywność u dzieci ma szansę się rozwinąć dzięki wykonywaniu rozmaitych prac plastycznych. Swobodne zabawy modeliną, plasteliną, malowanie farbami czy wyklejanie kolaży nie tylko wspomagają rozwój wyobraźni u najmłodszych, ale także ćwiczą motorykę małą. Ciekawe mogą być zabawy muzyczne, np. granie na własnoręcznie wykonanych instrumentach lub gry planszowe, jak np. popularne „5 sekund”.

Więcej podpowiedzi można znaleźć na stronie: https://wsip.pl/blog/rozwijanie-kreatywnosci-u-dziecka/

Powodzenia ☺

——————————————————————————————————————

Kwiecień jest miesiącem świadomości autyzmu.

Poniżej najdziecie Państwo informacje, które mogą pomóc zrozumieć, czym są zaburzenia ze spektrum autyzmu. Osoby z tym zaburzeniem są obecne wśród nas, coraz częściej mamy okazję, aby ich poznać.

SYMPTOMY AUTYZMU

niedostateczny rozwój relacji rówieśniczych,

brak lub niekonsekwentna reakcja na wydawane polecenia, na własne imię

niedostateczne wykorzystanie komunikacji niewerbalnej

nieadekwatna reakcja emocjonalna

osłabiona tendencja do komunikowania się

ograniczona umiejętność zabawy naśladującej role społeczne

zabawa w samotności

mała spontaniczność

wyizolowanie i nieadekwatne do wieku zainteresowania

sztywne przywiązanie do schematów i czynności rutynowych

niechęć do zmian

Zaburzenia spektrum autyzmu są zespołem zaburzeń, które utrudniają dzieciom nawiązywanie relacji społecznych. Nie rozumieją one ogólnie przyjętych norm społecznych, na przykład nie nawiązują kontaktu wzrokowego z rozmówcą, nie posiadają umiejętności używania prostych zwrotów do wyrażania swoich emocji. Dzieci z autyzmem nie podchodzą do innych spontanicznie, nie naśladują innych, rzadziej reagują na emocje, mają problemy z komunikacją niewerbalną.

Często są one odbierane przez społeczeństwo jako dziwne, zamknięte w sobie, wycofane.

Część osób z autyzmem nie rozwija wystarczająco naturalnej mowy, aby zaspokoić codzienne potrzeby komunikacyjne. Dzieci z autyzmem rzadziej zgłaszają prośby lub dzielą się doświadczeniami i częściej po prostu powtarzają słowa innych osób (echolalia).

Trudności w komunikacji wiążą się również w dużym stopniu z trudnościami w rozumieniu samego kontekstu społecznego. Dzieci w spektrum nie wiedzą kiedy ich rozmówca żartuje, a kiedy mówi poważnie. Często nie potrafią rozpoznać ironii, przez co wszystko traktują dosłownie, niekiedy może to nawet prowadzić do konfliktów. Problem w podtrzymywaniu konwersacji wiąże się również z wieloma nadwrażliwościami sensorycznymi, jak na przykład nadwrażliwość na dźwięk, która to może powodować, że dziecko z ASD nie jest w stanie skupić się na rozmowie, bo rozpraszają je jakieś dźwięki.

Zgodnie z najnowszymi badaniami, (za https://www.umcs.pl/pl/aktualnosci,4622,swiatowy-dzien-swiadomosci-autyzmu-komentarz-ekspertki,130095.chtm) osoby ze spektrum autyzmu – jeśli tylko znajdą przyjazne środowisko – pracują około 30% razy efektywniej niż osoby neurotypowe (*badania autralijskie w sektorze bankowym). Jest to niezwykle ważna informacja, bowiem w Polsce najczęściej kapitał ekonomiczny osób w spektrum autyzmu jest niski. Standardowo są one wykluczone z rynku pracy. Osoby z autyzmem są pod względem ekonomicznym najczęściej zależne od swoich rodzin.

nnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnnn

Co dalej z emocjami? Jak pomagać dzieciom, aby radziły sobie z nimi?

Nie wszyscy zdajemy sobie sprawę, jak ważne funkcje pełnią emocje w naszym życiu.

Mogą być trudne, nieprzyjemne, ale każda emocja jest nam potrzebna, każda o czymś nas informuje. Wpływają na nasze myśli i zachowania ale też odwrotnie. Nieradzenie sobie z emocjami często wywołuje pojawienie się myśli potęgujących cierpienie – są to myśli uogólnione, odnoszące się do nas samych, na nasz temat, np. jestem do niczego, nigdy nic mi się nie udaje, nie dam rady, nikt mnie nie kocha itp. Pojawiają się w sposób niekontrolowany w związku z tym, co w danym momencie o sobie pomyślimy. Wpływają niekorzystnie na nasze zachowanie, utrudniają radzenie sobie z trudnościami, powodują, że rezygnujemy z wielu aktywności, nie wierząc, że damy radę.

Nie ma złych emocji! Pierwszym krokiem do panowania nad swoimi emocjami jest umiejętność ich rozpoznawania i nazywania.

W nabyciu tych umiejętności pomocną może być tzw. metoda sześciu kroków.

I krok- co się stało?

Opisujemy, pomagamy dziecku opisać sytuację, która doprowadziła do pojawienia się emocji; np. co się wydarzyło, zadziało, jaka sytuacja miała miejsce, że się zdenerwowałem?

II krok- jak doszło do takiej sytuacji, jak myślisz, z jakiego powodu?

Próbujemy określić ewentualne przyczyny zaistniałej sytuacji. Ten krok często nie jest dla dzieci prosty, ale postawienie takich pytań sprawia, że mogą zatrzymać myśli, zastanowić się, poczuć, co się wydarzyło.

III krok – jak się poczułeś (emocjonalnie, fizyczne) w związku z tą sytuacją?

Identyfikujemy emocje wraz z towarzyszącymi im reakcjami ciała (np.było mi gorąco, bolała głowa, drżały ręce itp.) Dzieci mogą nie umieć nazwać emocji, ale potrafią powiedzieć, co czuły, co działo się w ich ciele.

IV krok- co chciałeś wtedy zrobić (pod wpływem uczuć)?

Określenie impulsów pojawiających się razem z emocją. W tym kroku dziecko może powiedzieć wszystko, co poczuło, a my tego nie oceniamy, nie komentujemy.

V krok- co zrobiłeś? Co powiedziałeś?

Tu następuje opisanie zachowania, podjętych działań.

VI krok- jakie poniosłeś konsekwencje (w znaczeniu- jak się z tym czułeś?, co to dla Ciebie znaczyło?, jak na Ciebie wpłynęło?)

Nie interesuje nas ewentualna kara, czy też, co w związku z zachowaniem dziecka zrobili inni.

Pamiętajmy: nie ma złych emocji. Weźmy pod uwagę złość- jest ona po prostu trudna; możemy się złościć, ale trzeba umieć odpowiednio ją wyrażać, tj. nie krzywdząc innych.

__________________________________________________

Porady Pani Psycholog

Światowy Dzień Świadomości Autoagresji

Autoagresja jest powszechnym zjawiskiem wśród młodzieży. To każde dobrowolne, intencjonalne i podejmowane mniej lub bardziej świadomie zachowanie, które stwarza zagrożenie dla zdrowia lub życia.

Zachowanie to najczęściej służy regulowaniu emocji. Młode osoby korzystają z niego, ponieważ jest to jedyny dostępny im sposób radzenia sobie z napięciem. Najczęściej motywami osób dokonujących samookaleczeń są: dążenie do rozładowania napięcia oraz radzenie sobie z silnymi i/lub trudnymi emocjami, pokonywanie napięcia wewnętrznego, radzenie sobie ze złością skierowaną na siebie oraz na innych, ale również dostarczanie sobie intensywnych bodźców i pokonywanie nudy, komunikowanie innym swojego cierpienia, próba zaimponowania otoczeniu a także ciekawość.

Okaleczanie się jest zachowaniem szkodliwym, ale nie musi wiązać się z ryzykiem samobójstwa. Aby zaprzestać samouszkodzeń, nastolatek musi poznać strategie zastępcze, np. mówienie o swoich emocjach, próba modyfikacji negatywnych myśli lub tolerowanie swoich emocji. Trzeba próbować zrozumieć, dlaczego nastolatek dokonuje samouszkodzeń. Groźby czy kary nie spowodują, że przestanie to robić,  raczej będzie ukrywać swoje zachowanie. W rozmowie z nastolatkiem o okaleczaniu się, należy panować nad swoimi emocjami. Samookaleczanie wiąże się zwykle z dużym napięciem i dodatkowe emocje nie poprawią sytuacji. Dorosły, chcąc pomóc, powinien starać się zrozumieć, dlaczego nastolatek dokonuje samouszkodzeń, co mu to daje, jakie ma z tego korzyści. Chcąc pomóc dziecku warto rozważyć wizytę u psychologa lub lekarza psychiatry.

Źródło: Łukasz Barwiński, Kiedy ból koi cierpienie – psychologiczne funkcje zachowań autoagresywnych

————————————————————————————————————–

Korzystanie z mediów elektronicznych przez dzieci i młodzież.

Co mogą zrobić rodzice, opiekunowie, aby było bezpieczne?

• Ustalić z dzieckiem zasady korzystania z mediów elektronicznych w domu i poza nim.
• Sprawdzać zachowanie dziecka w Internecie- z czego korzysta, czy przestrzega ustalonych zasad.
• Wyciągać konsekwencje w przypadku złamania zasad – nie muszą one być surowe czy długotrwałe, ważne, aby dziecko wiedziało, że zasad trzeba przestrzegać.
• Rozmawiać z dzieckiem, w jaki sposób należy korzystać z zasobów Internetu, jakie zagrożenia mogą je spotkać i jak wtedy reagować.
• Zadbać, aby korzystanie z mediów elektronicznych nie było głównym sposobem spędzania czasu przez dziecko, aby rozwijało swoje zainteresowania i było aktywne fizycznie.
• Korzystać z programów ochrony rodzicielskiej, np.:

– BENIAMIN występuje w wersji na komputer i telefon. Blokuje dostęp do stron, zgodnie z ustawieniami ustalonymi przez osobę nadzorującą komputer oraz ogranicza dostęp do wybranych funkcjonalności (np. komunikatory, listy dyskusyjne, ściąganie plików z sieci, zarządzanie dostępem do serwisów wideo i społecznościowych). https://beniamin.pl

– CHILD CONTROL sprawdza i rejestruje sposób korzystania z komputera, pozwala zarządzać czasem, w którym jest on używany, blokuje wskazane strony i programy. Program pozwala kontrolować dostęp do komputera. Child Control posiada także takie opcje jak wyłączanie komputera o określonym czasie, ustalanie, jak często mają być sprawdzane strony www czy też ustalanie tygodniowego limitu na używanie aplikacji. www.salfeld.com

– OPIEKUN DZIECKA W INTERNECIE blokuje dostęp do stron www zawierających pornografię, przemoc, propagujących narkotyki oraz działalność sekt. Można blokować także dodatkowe strony. Opiekun Dziecka w Internecie zapisuje strony otwierane przez dziecko, a także kontroluje czas korzystania z Internetu. www.opiekun.pl

• Korzystać z systemu PEGI – to ogólnoeuropejski system klasyfikacji gier (Pan-European Game Information), odnoszący się do wieku graczy, który informuje o charakterze treści gier, aplikacji (nie jest to informacja o wymaganych umiejętnościach).

I tak np. oznaczenie „16” informuje, że jest to gra odpowiednia dla osób powyżej 16. roku życia.

Na podstawie:

Krzyżak-Szymańska E. (2018). Uzależnienia technologiczne wśród dzieci i młodzieży.

Pyżalski J. i wsp. (2019), Polskie badania EU Kids online 2018,

Grabowska M., Gwiazda M. (2018), Młodzież 2018

Drodzy rodzice,

prawie każdy z nas miał kiedyś do czynienia z wyśmiewaniem, z ludźmi mówiącymi o nas złe rzeczy, a nawet z sytuacjami, kiedy próbowano nas uderzyć. Trudno czuć się dobrze, gdy ktoś nas ośmiesza lub zastrasza.

Dziecko może myśleć, że na to zasługuje, że inni mają go za słabeusza, może obawiać się, że zostanie wyśmiane i odrzucone, jeśli komuś o tym powie. Może obawiać się ataku fizycznego. Cierpienie może być trudne do zniesienia, ale milczy, bo nie chce jeszcze bardziej narazić się dręczycielowi. Czuje się osamotnione i nie wie, dokąd zwrócić się po pomoc.

Potrzebuje podpowiedzi, co robić. Potrzebuje wsparcia, aby nie zniechęcać się, jeśli wysiłki nie przyniosą rezultatu już za pierwszym razem, aby pamiętać, że większość rzeczy nie ulega zmianie w ciągu jednej nocy, ale jeśli będzie wytrwałe – zmiany nastąpią na pewno!

Pomocne mogą być bajki terapeutyczne.

„Bajki to najbliższe dziecku utwory, w których świat realny miesza się z fantastycznym i razem tworzą zrozumiałą rzeczywistość. Dziecko zapoznaje się w nich z sytuacjami wzbudzającymi niepokój oraz znajduje cudowne rozwiązanie problemów. W świecie bajek można poznać przyjaciół, przeżyć wspaniałe przygody, a przede wszystkim pozbyć się lęku”. (Maria Molicka, Bajki terapeutyczne)

Zachęcam serdecznie do korzystania z bajek w wydaniu książkowym wspomnianej M.Molickiej lub korzystania z zasobów dostępnych w internecie. Polecam stronę Pawła Księżyka

https://bajki-zasypianki.pl/bajki-terapeutyczne/,

na której znajdziecie Państwo nie tylko bajki terapeutyczne.